Na gedane arbeid is het goed rusten
Blijf op de hoogte en volg Mark en Mirte
14 Augustus 2012 | India, Manāli
Au! Een paar dagen lang konden we aan niet veel anders denken dan spier- en zadelpijn, maar we zijn aangekomen in Manali en genieten nu even enorm van onze - al zeg ik het zelf - welverdiende rust.
Sinds we in Kalka uit de trein stapten zijn we rond aan het fietsen in de groene uitlopers van de Indiase Himalaya. Ik moet eerlijk bekennen dat ik India in eerste instantie niet met de Himalaya had geassocieerd, maar ze zijn hier in volle glorie (de een-na-hoogste top van de wereld, de K2, blijkt ook binnen de grenzen van Noord-India te vallen). En het moet gezegd worden, 't is werkelijk waar prachtig. Ik probeer zo een paar foto's te uploaden, dan kunnen jullie 't zelf beoordelen :).
Vanuit Shimla hebben we allereerst een bizarre 43 kilometer aan een stuk door afgedaald, heerlijk gravity-assisted cycling! Helaas betekent elke meter dalen ook dat je die daarna weer moet stijgen, dus terwijl we naar beneden zoefden groeide ook de zorg over het toch weer moeten klimmen van al die hoogtemeters. Toen we zo'n 1300 hoogtemeters lager in Tattapani weer aan de weg omhoog begonnen wisten we dat die angst niet ongegrond was geweest. Urenlang ploeterden we voort, vergezeld door een gezellige moessonbui. We worden wel door iedereen die we tegenkomen met een op z'n minst licht geamuseerde en vaak zelfs breed grijnzende blik verwelkomd, toegezwaaid en door passerend verkeer regelmatig gefotografeerd. Een bezorgde man bleef ons maar waarschuwen dat de regen echt niet bevorderlijk kon zijn voor onze gezondheid, of we alsjeblieft maar wilden stoppen en dan de volgende ochtend verder konden gaan, want hij was zo bezorgd! Toen we hem een paar tientallen kilometer verderop weer tegenkwamen (en het richting vijven begon te lopen, we koud en nat waren en bovendien erg moe) hebben we hem gelijk gegeven en heeft hij ons bijzonder vriendelijk geholpen aan een kamer, eten en thee. De kamer was in een zgn "homestay", wat er praktisch op neerkomt dat je de mooiste kamer van het huis krijgt en dat de eigenlijke bewoners - in dit geval opa en oma - ergens anders moeten slapen... een vervelend idee, maar 't is niet anders. Gelukkig betalen we er in elk geval voor, dus krijgen ze er inkomen mee. We hopen dat de kinderen des huizes wel zo respectvol zijn geweest om hun eigen bed in ruil te geven!
De volgende dag flink klimmen, toen een forse afdaling en tot onze wanhoop nog een uur of vijf achter elkaar puur en alleen bergop. We schatten het totale aantal hoogtemeters van die dag op 2000, en wellicht is dat nog pessimistisch! Over een afstand van slechts 67 kilometer hebben we in ruim acht uur ploeteren bloed, zweet en tranen vergoten, maar daarna was het droge, relatief zachte bed, het emmertje warme water om mee te douchen en de fantastische thali (vastgestelde maaltijd met in dit geval maar liefst vier soorten groenten/linzenprutjes en chappatis) een geweldige verademing.
Dag drie vanaf Shimla was relatief makkelijk, hoewel we allebei een post-inspanning vermoeidheid hadden opgelopen van de dag ervoor. We hadden het niet voor mogelijk gehouden, maar we overtroffen onze 43 kilometer afdaling naar Tattapani met een nog langer exemplaar: de 58 kilometer die we hadden gepland bleek puur en alleen naar beneden te gaan! Van 2200 naar 700 meter in ruim drie uur... Toen we voor twaalven al op onze geplande eindbestemming aankwamen besloten we dus maar weer aan de weg omhoog te beginnen. Dat betekende de "snelweg" op, wat gelukkig resulteerde in relatief rustig klimmende wegen en glad asfalt, plus massa's toeterende fans. Een automobilist was zo enthousiast dat hij Mark bijna van z'n fiets sloeg toen hij het portier opende, "photo, photo" roepend. Ik maakte hem duidelijk iets verderop wel te willen poseren - dus niet in de bocht - en ja hoor, op een veiliger stuk hebben we een heuse fotosessie gedaan. We kregen een zak zoutjes en met de beste mensen namen de mannen weer afscheid en maakten een U-bocht, want geloof het of niet, ze waren speciaal voor ONS omgedraaid! :)
Gisteren een voor ons allebei zware dag naar Manali, met veel klimmen. Mark heeft een verkoudheidje opgepikt, dus voor hem extra zwaar. En mijn zadelpijn heeft sadistische vormen aangenomen en eelt kweken in die regionen is ook geen aanlokkelijk idee... Om het allemaal erger te maken stuurde een goedbedoelende maar niet geheel nadenkende nep-Spanjaard (sorry my Basque friends) ons de "rustigere en kortere" bypass op, maar vergat daarbij helaas te vermelden dat die zowat vertikaal loopt en ongeveer tien keer zoveel hoogtemeters aflegt, zowel omhoog als weer omlaag, als de snelweg die er zo'n vierhonderd meter lager parallel aan loopt. De nep-Spanjaard vervloekend hebben we dus in de knallende zon talloze kilometers geklommen en weer gedaald, tot ons grote geluk bovenop de berg toch momo's gevonden (gestoomde tibetaanse pastaballetjes met vulling) en daarna bij de eerste de beste mogelijkheid terug afgedaald naar de snelweg voor de resterende 20km naar Manali.
Daar zijn we dus inmiddels. Het regent hier pijpenstelen en je wordt als toerist vreselijk uitgeknepen, maar verder is het een rustig plaatsje en hebben we een hotel bemachtigt met een vertikaal vallend (warm!) waterstraaltje wat je met wat optimisme een douche zou kunnen noemen. We laden ons de komende dagen op en gaan dan beginnen aan de grote trek naar Leh. Spannend, maar we hebben er zin in!
Nou... foto's uploaden lukt om de een of andere mysterieuze reden niet, dus dat komt misschien vanmiddag of morgen. Even geduld nog :)
Liefs!
M&M
P.s. Mark vergat in zijn vorige blog nog te vermelden dat hij tijdens een stop voor appels werd bespeld door "Techplorers", te jonge telgen van de leden van de Indiase Rotary :). Voor mij helaas geen speldje (ik ben een vrouw he) en "oh, no need to write Madam's name there", maar ik kreeg wel een roos en ook ik werd tientallen keren gefotografeerd. Bizar, maar wel grappig!
Sinds we in Kalka uit de trein stapten zijn we rond aan het fietsen in de groene uitlopers van de Indiase Himalaya. Ik moet eerlijk bekennen dat ik India in eerste instantie niet met de Himalaya had geassocieerd, maar ze zijn hier in volle glorie (de een-na-hoogste top van de wereld, de K2, blijkt ook binnen de grenzen van Noord-India te vallen). En het moet gezegd worden, 't is werkelijk waar prachtig. Ik probeer zo een paar foto's te uploaden, dan kunnen jullie 't zelf beoordelen :).
Vanuit Shimla hebben we allereerst een bizarre 43 kilometer aan een stuk door afgedaald, heerlijk gravity-assisted cycling! Helaas betekent elke meter dalen ook dat je die daarna weer moet stijgen, dus terwijl we naar beneden zoefden groeide ook de zorg over het toch weer moeten klimmen van al die hoogtemeters. Toen we zo'n 1300 hoogtemeters lager in Tattapani weer aan de weg omhoog begonnen wisten we dat die angst niet ongegrond was geweest. Urenlang ploeterden we voort, vergezeld door een gezellige moessonbui. We worden wel door iedereen die we tegenkomen met een op z'n minst licht geamuseerde en vaak zelfs breed grijnzende blik verwelkomd, toegezwaaid en door passerend verkeer regelmatig gefotografeerd. Een bezorgde man bleef ons maar waarschuwen dat de regen echt niet bevorderlijk kon zijn voor onze gezondheid, of we alsjeblieft maar wilden stoppen en dan de volgende ochtend verder konden gaan, want hij was zo bezorgd! Toen we hem een paar tientallen kilometer verderop weer tegenkwamen (en het richting vijven begon te lopen, we koud en nat waren en bovendien erg moe) hebben we hem gelijk gegeven en heeft hij ons bijzonder vriendelijk geholpen aan een kamer, eten en thee. De kamer was in een zgn "homestay", wat er praktisch op neerkomt dat je de mooiste kamer van het huis krijgt en dat de eigenlijke bewoners - in dit geval opa en oma - ergens anders moeten slapen... een vervelend idee, maar 't is niet anders. Gelukkig betalen we er in elk geval voor, dus krijgen ze er inkomen mee. We hopen dat de kinderen des huizes wel zo respectvol zijn geweest om hun eigen bed in ruil te geven!
De volgende dag flink klimmen, toen een forse afdaling en tot onze wanhoop nog een uur of vijf achter elkaar puur en alleen bergop. We schatten het totale aantal hoogtemeters van die dag op 2000, en wellicht is dat nog pessimistisch! Over een afstand van slechts 67 kilometer hebben we in ruim acht uur ploeteren bloed, zweet en tranen vergoten, maar daarna was het droge, relatief zachte bed, het emmertje warme water om mee te douchen en de fantastische thali (vastgestelde maaltijd met in dit geval maar liefst vier soorten groenten/linzenprutjes en chappatis) een geweldige verademing.
Dag drie vanaf Shimla was relatief makkelijk, hoewel we allebei een post-inspanning vermoeidheid hadden opgelopen van de dag ervoor. We hadden het niet voor mogelijk gehouden, maar we overtroffen onze 43 kilometer afdaling naar Tattapani met een nog langer exemplaar: de 58 kilometer die we hadden gepland bleek puur en alleen naar beneden te gaan! Van 2200 naar 700 meter in ruim drie uur... Toen we voor twaalven al op onze geplande eindbestemming aankwamen besloten we dus maar weer aan de weg omhoog te beginnen. Dat betekende de "snelweg" op, wat gelukkig resulteerde in relatief rustig klimmende wegen en glad asfalt, plus massa's toeterende fans. Een automobilist was zo enthousiast dat hij Mark bijna van z'n fiets sloeg toen hij het portier opende, "photo, photo" roepend. Ik maakte hem duidelijk iets verderop wel te willen poseren - dus niet in de bocht - en ja hoor, op een veiliger stuk hebben we een heuse fotosessie gedaan. We kregen een zak zoutjes en met de beste mensen namen de mannen weer afscheid en maakten een U-bocht, want geloof het of niet, ze waren speciaal voor ONS omgedraaid! :)
Gisteren een voor ons allebei zware dag naar Manali, met veel klimmen. Mark heeft een verkoudheidje opgepikt, dus voor hem extra zwaar. En mijn zadelpijn heeft sadistische vormen aangenomen en eelt kweken in die regionen is ook geen aanlokkelijk idee... Om het allemaal erger te maken stuurde een goedbedoelende maar niet geheel nadenkende nep-Spanjaard (sorry my Basque friends) ons de "rustigere en kortere" bypass op, maar vergat daarbij helaas te vermelden dat die zowat vertikaal loopt en ongeveer tien keer zoveel hoogtemeters aflegt, zowel omhoog als weer omlaag, als de snelweg die er zo'n vierhonderd meter lager parallel aan loopt. De nep-Spanjaard vervloekend hebben we dus in de knallende zon talloze kilometers geklommen en weer gedaald, tot ons grote geluk bovenop de berg toch momo's gevonden (gestoomde tibetaanse pastaballetjes met vulling) en daarna bij de eerste de beste mogelijkheid terug afgedaald naar de snelweg voor de resterende 20km naar Manali.
Daar zijn we dus inmiddels. Het regent hier pijpenstelen en je wordt als toerist vreselijk uitgeknepen, maar verder is het een rustig plaatsje en hebben we een hotel bemachtigt met een vertikaal vallend (warm!) waterstraaltje wat je met wat optimisme een douche zou kunnen noemen. We laden ons de komende dagen op en gaan dan beginnen aan de grote trek naar Leh. Spannend, maar we hebben er zin in!
Nou... foto's uploaden lukt om de een of andere mysterieuze reden niet, dus dat komt misschien vanmiddag of morgen. Even geduld nog :)
Liefs!
M&M
P.s. Mark vergat in zijn vorige blog nog te vermelden dat hij tijdens een stop voor appels werd bespeld door "Techplorers", te jonge telgen van de leden van de Indiase Rotary :). Voor mij helaas geen speldje (ik ben een vrouw he) en "oh, no need to write Madam's name there", maar ik kreeg wel een roos en ook ik werd tientallen keren gefotografeerd. Bizar, maar wel grappig!
-
14 Augustus 2012 - 11:51
Henrike:
Wow wat een avonturen weer. Dat is wel weer eens wat anders dan een afdalinkje in Zuid-Frankrijk. Geniet van het uitrusten! Ik ben trots op jullie! -
14 Augustus 2012 - 11:51
Henk:
lid van de rotary, leuk voor op je cv...de details moet je dan verder weglaten
De olympische spelen zijn voorbij, goed om verder jullie sportieve prestaties (meedoen is belangrijker dan winnen) t vernemen, zonder commentaar van Mart Smeets.... -
14 Augustus 2012 - 13:23
Maaike:
Respect! xx -
14 Augustus 2012 - 13:43
Renate:
He bikers, ik heb jullie blog bij het surfen gevonden. Zelf zitten we nu in zuid vietnam, fietsend natuurlijk.
Zadelpijn, ik ben er ervaren mee. Inmiddels heb ik de goede broek, ultima en het goede dameszadel met airgel van ? Kom even niet op de naam, helpt je daar ook niets. Wel, kompressen met rooibosthee, desnoods de afgekoelde zkjes op de plekken leggen en kijk of je een voedende babybillenzalf kunt kopen. Ws vind je iets van Johnson. Check ook je zadelafstelling tov je stuur. Ik heb de zadelpunt altijd iets omhoog, daardoor blijft de vrouw goed op haar plek zitten. Ga daarmee experimenteren, wellicht geeft het verlichting. Voor nood, probeer beide fietsbroeken aan te doen, want de zemen van Ultima zijn super paded. Ons blog is: renateenfred.waarbenjij.nu
Ik blijf jullie volgen, want ook jullie gebied vinden we interessant. Door de verhalen van anderen, ach soms inspireerd het tot iets.
Veel succes en ik hoop dat je gauw af bent van zadelpijn,
Groet Renate -
14 Augustus 2012 - 13:43
Renate:
He bikers, ik heb jullie blog bij het surfen gevonden. Zelf zitten we nu in zuid vietnam, fietsend natuurlijk.
Zadelpijn, ik ben er ervaren mee. Inmiddels heb ik de goede broek, ultima en het goede dameszadel met airgel van ? Kom even niet op de naam, helpt je daar ook niets. Wel, kompressen met rooibosthee, desnoods de afgekoelde zkjes op de plekken leggen en kijk of je een voedende babybillenzalf kunt kopen. Ws vind je iets van Johnson. Check ook je zadelafstelling tov je stuur. Ik heb de zadelpunt altijd iets omhoog, daardoor blijft de vrouw goed op haar plek zitten. Ga daarmee experimenteren, wellicht geeft het verlichting. Voor nood, probeer beide fietsbroeken aan te doen, want de zemen van Ultima zijn super paded. Ons blog is: renateenfred.waarbenjij.nu
Ik blijf jullie volgen, want ook jullie gebied vinden we interessant. Door de verhalen van anderen, ach soms inspireerd het tot iets.
Veel succes en ik hoop dat je gauw af bent van zadelpijn,
Groet Renate -
14 Augustus 2012 - 14:47
Cindy:
Momo's zijn lekker hè?! Jullie zullen wel afgetraind thuis komen met dit dieet en al die kilometers! ;) Mark en Cindy
-
14 Augustus 2012 - 17:35
Ellen:
goed uitrusten
dikke adoe kus tante eleonora
-
15 Augustus 2012 - 01:16
Sorina:
Respect! That's all I can say!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
