Ik heb een toe-toe-toeter...

Nergens hebben we zoveel gedouched, en bovendien koud, als in India. Erg sociaal onverantwoord gezien de waterhuishouding hier, ik weet het, maar na een paar uur door de stad banjeren kunnen we echt niet aan veel anders denken dan de verkoeling van een koude plens water. Zelfs in ons eerste Tibetaanse hotel, waar we wel warm water hadden kunnen gebruiken, heeft de warme kraan alleen open gestaan voor de was!

We zijn inmiddels verhuisd naar een andere plek - Paharganj, voor de Indiakenners onder jullie. Dit is een veel centralere wijk en staat over het algemeen bekend als het toeristische hart van de stad. Die bewering is duidelijk waar, je struikelt hier echt over de Europeanen. Toch is het wel lekker; we hebben een goedkoop hotel weten te scoren met een oneindig veel zachter bed dan in de Tibetaanse kolonie (hoewel ik moet bekennen dat het verbazingwekkend snel wende) en het aanbod aan plekke om te eten, drinken en shoppen is indrukwekkend.

Zoals Mark eerder al schreef hebben we uitgebreid gekeken naar de aanschaf van een tuktuk om mee naar huis te rijden, vanuit India of zelfs vanuit Thailand (daar hebben ze betere tuktuks). Conclusie: kan niet, want dan moet je a) via Pakistan en Iran en dat is naast onveilig ook erg lastig met papierwerk; of b) via China, dat kan in theorie, maar alleen onder begeleiding van een government-approved guide en dat maakt je dan gelijk zo'n 7000-10000 dollar lichter. En dan heb ik het nog niet eens over de bureaucratische procedures die je zou moeten doorstaan om een tuktuk op je naam te krijgen in India of Thailand... nee bedankt dus. Een motor wilde Mark niet meer - een tuktuk konden we samen rijden, motor niet en bovendien regent het wel regelmatig in de omgeving.

Uiteindelijk kwamen we geheel Nederlands verantwoord uit op fietsen (tja, dan heb je ook last van de regen, maar je bent toch al doorweekt van je eigen zweet met de hitte hier - ik weet niet wat frisser is). Handige daarvan is dat je ze op de bus kunt gooien (doen ze hier niet zo moeilijk over) en dat je daar dan mooie stukken mee kunt doen terwijl je je de saaie stukken laat rijden. Dus die optie zijn we nu aan het onderzoeken, met als resultaat dat we een hele schare aan fietswinkels hebben bezocht op zoek naar iemand die reuzenfietsen verkoopt - Mark's maat is hier niet wat je noemt normaal, en eigenlijk heeft hij z'n zinnen gezet op het damesmodel dat hij voor mij heeft uitgekozen... Vanochtend dus weer met frisse moed op naar de fietsenwijk, maar op maandag blijkt alles dicht! Morgen weer een poging dus.

Misschien nog een paar woorden over India zelf, aangezien we ons inmiddels toch maar aan het bekwamen zijn in het Hindi (*oef*, echt moeilijk, zo'n nieuw alfabet) en we een meer dan gezonde hoeveelheid tempels voor onze kiezen hebben gekregen de afgelopen weken met Henk en Sonja. We zijn er nog altijd niet uit wie de broer, achternicht of reincarnatie is van wie, maar Buddha komt in elk geval in twee overtuigingen voor. Waar Buddhisten geloven, pardon, er op filosofische gronden van overtuigd zijn (het Buddhisme is nadrukkelijk GEEN godsdienst!), dat Buddha bovenmenselijke kwaliteiten toegeschreven kan worden, zien Hindoes hem gewoon als de negende variant van Shiva. Of Brahma. Of Vishnu. Ofzo. Dat is trouwens ook de reden dat je geen koeien mag eten in India -- je zou er toch niet aan moeten denken je perfect gereincarneerde betovergrootvader op je bord te hebben liggen. Overigens hebben Hindoes altijd hun favoriete privegod in huis en kun je offers brengen aan degene die staat voor wat je 't meeste nodig hebt. Daarbij blijven de godin van de liefde en de god van de rijkdom toch de meeste aandacht ontvangen...

Verder hebben we ons inmiddels verder bekwaamd in het gebruik van de metro, die net als bij ons duidelijk z'n piek- en daluren kent. De Delhische metro is relatief nieuw (2002 als ik het me goed herinner) maar we zijn alsnog een paar mensen tegengekomen die voor het eerst een roltrap tegenkwamen... dat moet een grote slapstick geweest zijn toen mensen hier voor het eerst gebruik van gingen maken :). Volgens het Metromuseum (waar je overigens gewoon in terecht komt als je per ongeluk bij het goede station uitstapt) was de metro zo populair dat de politie mensen de eerste dagen moest verzoeken geen onnodige ritjes te maken "omdat de metro er altijd nog zou zijn". De metro is ook onderhevig aan een streng veiligheidssysteem: je wordt uitgebreid gebodyscand voordat je door de poortjes mag en er hangt een hele lijst met dingen die je niet mag doen en bijbehorende boetes: spugen, instappen in de speciale vrouwen-wagon en uiteraard op het dak meerijden, wat overigens goedkoper is dan een ritje met de dames. Zie ook een weliswaar oude variant van het lijstje op http://www.flickr.com/photos/henrybloomfield/4099578151/.

Om de regels te handhaven is een half leger aan personeel aangenomen, die woest op hun fluitjes staan te blazen om passagiers op de hand der wet te wijzen. Helaas heeft dat maar weinig zin als men zich met veel enthousiasme de wagon in smijt om een van de felbegeerde zitplekken te bemachtigen: het lijkt wel een stoelendans tot alle plekken bezet zijn. Zodra dat moment voorbij is gaat men keurig staan en laat men oude mensen ook netjes zitten. Tijdens de rit wordt je steevast gehersenspoeld met waarschuwingen over veiligheid, want elk onbewaakt object kan immers een bom zijn. Of je dus wel even op je stoel wilt kijken voor je de boel per ongeluk laat ontploffen.

Delhi is een heuze metropool met alle mooie en minder mooie kanten van dien. Het staat er tjokvol met prachtige monumenten, statige lanen en nieuwe wolkenkrabbers, terwijl al die pracht en praal zij en zij gaat met diepe armoede, meer zwervers dan ik ooit op welke andere plek dan ook ben tegengekomen, en provisorische hutjes van lappen en plastic langs de randen van de wijken. Het beruchte kastesysteem bestaat helaas nog echt, en je ziet ook op straat wel dat schoonmakers en andere volk uit lagere sociale klassen niet wat je noemt worden gerespecteerd. Het is triest om te zien hoe groot de kloof hier is tussen rijk en arm, en hoe ernstig sommige mensen op straat eraan toe zijn, voornamelijk kinderen. Als je even doorloopt vergeet je alles weer door de meest fantastische geuren van heerlijk eten, die zomaar plaats kunnen maken voor ronduit walgelijke stanken van urine en/of rottend afval. De fietsriksja's vindt je zonder moeite naast de nieuwste shiny auto's (hoewel er maar weinig rondrijd zonder deuken of krassen van aanrijdingen). Toeteren is hier de orde van de dag - wie het meest lawaai produceert heeft voorrang, en bovendien wordt het ook gebruikt als een vriendelijke doch dringende "pas op, als je me niet de ruimte geeft rijd ik je overhoop". Ik heb dan ook grote plannen voor enige extra voorzieningen op onze fietsjes... :)

Nou, ik ben weer uitgepraat voorlopig. Ik ga Mark weer opzoeken voor een mangoshake (jumjum) en een potje Carcasonne. Overigens moet ik nog even melden dat we om onze nogal jammerlijke poging om verjaardagstaart te bemachtigen op mijn verjaardag hebben goedgemaakt. We maakten de kapitale fout om de "Chef's Special" te bestellen -- dat bestond uit vier megataaie en tot overmaat van ramp gefrituurde deegballen met een klontje gesmolten ijs erop... nog een geluk dat ik het "met ijs" besteld had, anders had ik die deegballen droog moeten eten! Nee, Indiers kunnen hun eigen eten fantastisch bereiden, maar andere dingen kun je ze beter niet vragen. Om het goed te maken zijn we in voorbereiding op Mark's verjaardag (en in retrospect voor mijn verjaardag) naar the Imperial Hotel geweest voor een High Tea waar we ons finaal misselijk hebben gegeten aan uiterst geslaagde taartjes. Hurray!