Van ugali tot naan

Woensdag 11 juli,  we zitten in de trein richting Varanasi.  Sonja slaapt, Mark naait en eet en Henk leest een boekje... De hoogste tijd dus voor een update over het hoe en wat van Indiaas luxe-reizen, en natuurlijk de langere versie van Mark en Mirte's avonturen in Afrika.

Dag Afrika...
De laatste paar weekjes Afrika vielen ons wat zwaar. Noem het reisvermoeidheid, wijt het aan het Afrika-syndroom of een latente heimwee, hoe het ook zij, we zagen uit naar het eind. Nu we met frisse moed aan onze derde (en laatste) etappe van de reis begonnen zijn leek het me dan ook tijd voor een terugblik op de aparte aspecten van ons leven de afgelopen vier maanden.

Laat ik beginnen met de groet-cultuur, wellicht een van de dingen die ons uiteindelijk de Afrikaanse das om deed qua genieten, maar die wel typerend is voor het leven en ons reizen. Waar je ook gaat of staat wordt namelijk gegroet, uiteraard in de lokale taal om te testen of je al enigszins ingeburgerd bent. Aangezien je als blanke geen schijn van kans hebt om onopgemerkt over straat te gaan val je dus ten prooi aan marktverkopers die een begroeting  misbruiken om je liefst niet geheel vrijblijvend te wijzen op hun koopwaar, kinderen voor wie het de nationale sport is om zo hard mogelijk 'hé witte' (mzungu, of in meervoud azungu) te schreeuwen en dat te blijven doen ook al zeg je honderd keer gedag terug, plus de aandacht van alle andere locals met wie je ook maar half oogcontact hebt of die jou interessant vinden om even mee te praten. 

In veel landen is de standaard 'hallo' tegelijkertijd een Amerikaanse stijl 'how are you' die je dus verplicht tot een antwoord en bijbehorende tegenvraag. Een hallo negeren staat dus gelijk aan geen antwoord geven op een vraag en wordt dus als beledigend ervaren; nogal gecompliceerd als je nog bezig bent met je ene 'mulibwanji, teribwino, kayino, zikomo' in Malawi of in Tanzania en Kenia 'mambo, poa' of 'habari, mzuri'. Een vervelende bijkomstigheid is dat de synonieme varianten mambo en habari, die allebei staan voor 'hoe is  het' beantwoord kunnen worden met zowel poa als mzuri (goed), plus met nog wat andere varianten als 'safi' of 'salama' wat voor zover ik heb begrepen ook niets anders betekenen dan 'goed'. Dat maakt het niet alleen ingewikkeld om het Swahili onder de knie te krijgen (ik heb nog een blauwe maandag overwogen om onze tijd in Dar Es Salaam te besteden aan het leren van Swahili maar dat hebben we ingeruild voor onze vakantie op Zanzibar), maar het vertaalt zich bovendien in de neiging van Ali-en-Alleman om geen genoegen te nemen met een simpele 'mambo, poa' maar het complete riedeltje af te draaien om te bekijken hoeveel van de verschillende varianten je onder de knie hebt, net zo lang tot je er eentje niet weet... en dan verontwaardigd roepen dat je Swahili moet leren omdat je het nog niet kunt. Je merkt het, we hadden 'm op het eind duidelijk even zitten met deze normaal gesproken juist zo heerlijke Afrikaanse gewoonten. Het is dan ook fijn om te merken dat we onze cultuurtentakels hier in India voorzichtig weer uitstrekken, gevoed door al het interessants dat hier te ontdekken valt!

Overigens was een grappig neveneffect van diezelfde groetcultuur die ik net zo heb afgebrand dat ik als een volleerde celebrity vanaf mijn zetel achterop de motor heb zitten zwaaien naar een willekeurige selectie kiddo's en volwassenen die het vaak erg gezellig vonden om terug te zwaaien. Het was allemaal zo erg niet hoor... :)

Verder werd het eten progressief beter naarmate we vorderden: hoewel nsima werd ingeruild voor het vrijwel identieke ugali (een soort klont maispap, heeft van zichzelf niet bijzonder veel smaak, maar het is niet vies) werd de collectie sausjes en andere liflafjes prettig uitgebreid met verschillende soorten groenten en tomaten-vleessausjes. Ontbijt wordt gedaan met de van oorsprong Indiase chapatis, een soort pannenkoekjes van water en bloem die in veel olie gebakken worden. Ook het arsenaal aan dranken werd aangevuld met fatsoenlijke thee, al dan niet met melk, gekookte melk en fantastische verse fruitsapjes die je op elke hoek van de straat kunt krijgen (nee, dat mag echt niet volgens de wijs op reis aanbevelingen en zelfs de Lonely Planet raadt het af, maar wij hebben het overleefd en het was het risico echt waard). Ach, hoe het eten ook verbeterde,  het einde van onze motor-rit hebben we toch gevierd met een decadente pizza naast de meest traditioneel geklede Masaai die we zijn tegengekomen op reis :)

Na de verkoop van de motor (als ik het me goed herinnerd heb heeft Mark daar vorige keer al over geschreven) zijn we afgereisd naar het beruchte Nairobi en hebben daar heerlijk geslapen voor onze doorreis naar Delhi. Onze eerste Air Arabia budgetvlucht duurde gelukkig 'slechts' vijf uur als je bedenkt dat we geen maaltijden hadden besteld en het moesten stellen met een paar koekjes en onze halve liter duty free gesealde water. 

Uitstapje UAE
Aangekomen op het vliegveld van Sharjah (dat in de Verenigde Arabische Emiraten bleek te liggen, we hadden eigenlijk geen idee, vreemde ervaring) liepen we ineens tussen mannen in witter dan witte tunieken met tulbanden en vrouwen die op z'n minst gekleed gingen in een zwart gewaad met hoofddoek, maar soms ook hun gezicht volledig bedekt hadden met een (voor hen hopelijk doorzichtige) zwarte sluier. Ik heb er helemaal geen moeite mee als vrouwen ervoor kiezen om een hoofddoek te dragen, maar wat ik de afgelopen maanden ben tegengekomen heeft me af en toe wel een beklemmend gevoel gegeven, moet ik bekennen. Op Zanzibar gingen werden meisjes al vanaf hun geboorte ingepakt met hoedjes en mutsjes en werden kindjes van nog maar nauwelijks konden lopen al gesluierd - of dat nou nodig is?! Je laat ze wel erg weinig ruimte om zelf uit eigen beweging of geloof voor zo'n hoofddoek te kiezen... In de UAE vond ik het vooral schokkend te bedenken dat die vrouwen elke dag de smetteloos witte gewaden van hun mannen staan te poetsen (mega onpraktisch natuurlijk, wit, maar het is zo lekker koel in de zon) terwijl ze zelf dag in dag uit in het zwart gekleed moeten gaan, bloedheet, om nog maar niet te spreken over het idee dat je je gezicht continu moet verbergen. Nee, ik krijg er nog geen Wilders-sympathieën van, maar ik kan me wel veel beter indenken in die verbeten feministen die ik normaal gesproken toch wat moeizaam vind...

De andere kant van deze gescheiden-seksen cultuur is dat je op de dames wc een interessant kijkje krijgt in het leven van de vrouwen onderling. Het vermoeden dat de hard spuitende douchekop naast elke toiletpot iets te maken had met islamitisch billenvegen werd bevestigd door wat ik daar zag: sluiers en hoofddoekjes af, schoenen uit, kousen uit en hopla het wc hoekje in. Één akelig moment vroeg ik me af of ook van mij verwacht zou worden dat ik op blote voeten naar de wc zou gaan, maar toen ik de deur open deed en een compleet waterballet aantrof begreep ik waarom ze dat deden... dat spuit beter!

Hallo India!
Naar ons tijdsbesef in het holst van de nacht (en naar Indiase begrippen overigens ook, zij het iets minder ernstig) kwamen we aan op het vliegveld van Delhi, waar we na de rijen te hebben getrotseerd zonder problemen binnenkwamen en onze tassen verrassend snel konden oppikken. We fristen ons op met een kop thee en een broodje kip-knoflook (dat laatste vond de bediende duidelijk een vreemd idee om vijf uur 's ochtends) en besloten uiteindelijk tot een weinig avontuurlijke maar wel relaxte prepaid taxi naar het hotel waar we Henk en Sonja (Marks' ouders) zouden ontmoeten. Daar aangekomen bleek de reservering onvindbaar in het systeem, naar later bleek doordat de beste man zocht op de achternaam 'van', maar die ons gezien de luxe ernstig deed twijfelen of we wel op de juiste plek beland waren. Nadat we door het personeel gerustgesteld waren dat alles heus goed zou komen gingen we in het superzachte bed volledig knock-out tot halverwege de dag, heeeeerlijk!

Onze eerste kennismaking met Delhi verliep bijzonder rustig. Na ons eerste verrukkelijke straateten te hebben gescoord (onverbeterlijk als we zijn) pakten we de metro naar een min of meer centrale halte die ook op het eindpunt van onze lijn lag en zijn we de stad te voet gaan verkennen. Nu zaten we in het zuiden van de stad en was het zondag, maar na alle verhalen over de drukte, het lawaai en de stank waren de straten zó leeg dat we ons afvroegen of er de dag ervoor een oorlog uitgebroken was, of dat een of andere grootheid overleden moest zijn, zo stil was het... Wellicht waren we over-voorbereid na de vele waarschuwingen, of zijn we immuun geraakt voor de vele invloeden van buitenaf (dat laatste sowieso overigens: ik moest door iemand anders aangetikt worden om me erop te wijzen dat de auto die op dertig centimeter afstand in mijn oor stond te toeteren zijn boodschap aan mij gericht had...). Hoe het ook zij, het viel ons alleszins mee in vergelijking tot Dar Es Salaam en Nairobi, zelfs toen we op dag twee over de drukste straat slenterden. Misschien komt het wel door het metrosysteem, merkte Mark bijzonder sociaal geografisch verantwoord op, dat het straatbeeld afwijkt van wat we in onze erg gedateerde Lonely Planet hebben gelezen. 

Verder is Delhi wel de prachtige kakofonie van geuren en geluiden die we ons hadden voorgesteld hoor, zeker! Het eten overtreft de verwachtingen en is voor ons allemaal goed te doen qua pittigheidsgraad, en voor de pittige vergissing is er natuurlijk altijd lassie (nee, niet die rijst, een yoghurtdrankje) om de zaak te blussen. Afstanden daarentegen vallen helaas minder mee, en hoewel de hitte de eerste dag goed te harden was is het vanaf dat moment alleen maar bergafwaarts gegaan qua warmtetolerantie terwijl de temperatuur en waterconsumptie stegen. 

Inmiddels hebben we Henk en Sonja van het vliegveld gehaald - dat was ook nog een hele belevenis aangezien de metrolijn tussen vliegveld en stad niet (meer?) functioneert en we daarom de halve stad ondergronds door zijn gezoefd om zo dicht mogelijk bij het vliegveld te komen alvorens een tuktuk te charteren voor het laatste stukkie. Het was zacht uitgedrukt nogal teleurstellend dat we na die bijna drie uur reizen niet de terminal in bleken te kunnen omdat we geen identiteitsbewijs bij ons hadden en het personeel echt niet te vermurwen bleek. Gelukkig kregen we ze op tijd in het vizier, voordat ze weggevoerd waren door de lokale vertegenwoordiging van de reisorganisatie waar ze mee geboekt hadden :)

Inmiddels hebben we Delhi nog twee dagen bekeken en kunnen we toegeven dat het toch wel erg druk kan zijn, vooral tijdens de spits. Vandaag een flink-doorlopen-snel-foto's-maken city tour gedaan en een indruk gekregen van de prachtige monumenten en gebouwen die alleen Delhi al te bieden heeft. Waanzinnig! Met erg veel zin in de rest van wat we nog gaan zien rond ik mijn twee uur durende typmarathon af, wij gaan vast testen hoe het slaapt in de trein voor onze plannen met de trans-syberië express!

Daaaag!
Liefs van M&M met Henk en Sonja

P.s. Henk houdt ook een blog bij, regelmatiger dan wij en zeker vermakelijk! Www.henkensonja.waarbenjij.nu voor de liefhebber.