Sindikufuna...

In aanvulling op de berg foto's bij dezen dan de rest van het verhaal van de veelschrijvende wederhelft!

De afgelopen twee weken zijn we dus met Henrike door Malawi getrokken. We begonnen met een duikcursus in Lake Malawi, of eigenlijk met de reis er naartoe, die weer eens traditioneel in een minibusje toch gelijk weer een verhaal op zich was. Men is op het lokale busstation namelijk dermate gefocust op het binnenhalen van klanten dat het geen punt is om na te laten de beste mensen fatsoenlijk te informeren over handige routes. Zo kwam het dat we een omweg maakten van een slordige 200 kilometer (toegegeven, dit is een chagrijnige schatting... maar 't was veel), waarvoor we bijbehorende pakken kwacha af konden rekenen. De Malawese Kwacha is onlangs namelijk gedevalueerd, waardoor het grootste briefje (500 kwacha) slechts 2 dollar waard is. Gevolg: het maximaal te pinnen bedrag wordt vooral bepaald door de dikte van het pakket geld dat je uit de ATMs kunt halen in plaats van hoeveel een normaal bedrag zou zijn! Gelukkig is tijdens ons bezoek het 1000 Kwacha briefje ingevoerd en geprint, waardoor we nu bij elk bezoek aan de bank kersverse briefjes van 1000 uit de muur trekken :). Verder naar onze reis! Toen we eenmaal in de noodlottige via-plaats Mangochi waren aangekomen was het al donker en bleken er teveel mensen niet door te reizen naar ons eindpunt, waardoor we moesten overstappen op een ander busje. Door de devaluatie waren de prijzen omhoog gegaan, waardoor we eigenlijk nog meer extra zouden moeten betalen. Met veel geduw en getrek wisten we toch het normale bedrag van 500 kwacha voor het tweede gedeelte van de reis te onderhandelen, maar eenmaal in the middle of nowhere stopte de chauffeur het busje met de mededeling dat we maar 600 moesten betalen of anders hier konden uitstappen. Daar had ik (Mirte) dus mooi geen zin in en aangezien het een beetje een principe-kwestie begon te worden het maar hard gespeeld: tja, dan had je dat eerder moeten zeggen. Als je ons niet naar Monkey Bay wilt brengen moet je ons maar weer terug afzetten in Mangochi, en dat vinden de medepassagiers toch niet leuk... Daarop ging het busje weer rijden en hadden we onze zin, maar wel nogal stressvol. Halverwege nog een overstap omdat het busje opnieuw te leeg raakte, maar gelukkig hadden ze inmiddels een beetje medelijden met ons opgelichte reizigers en zo kwamen we er uiteindelijk toch. Best heftig ritje voor Henrike's eerste busreisje, maar gelukkig wel met goede afloop :).

Na een rondje door het relatief kleine Monkey Bay, waar schoolkids gezamenlijk in de schaduw van de grootst beschikbare boom les kregen bij gebrek aan klaslokalen toch geconcludeerd dat we verder moesten naar Cape Maclear voor een duikcursus. Prima gezellig dorpje met zelfs een MacDonald patatkraam waar je significant betere friet kon krijgen dan van de Westerse naamgenoot (nou ja, dat vonden Mark en ik wel, Henrike niet per se geloof ik). Duikcursus was leuk om te doen, hoewel het onder water veel "leger" was dan we allemaal hadden verwacht: wel veel visjes, maar geen koraal of waterplanten! Wel heel helder water, waardoor je ver kon zien in dit onderwatermaanlandschap. Het duurde even voor we 't echt konden waarderen, maar ook dit had zeker z'n charme en uiteindelijk dan ook erg van genoten! Mark vergeleek het met een woestijn - die moet je ook leren waarderen, en het lijkt er zelfs wel wat op, zij het wat minder droog :).

Uiteraard mocht een safari niet aan een eerste Afrikabezoek ontbreken, dus zijn we met onze PADI Open Water certificaten op zak (nou ja, niet helemaal, ze zijn op weg naar onze brievenbus) op weg gegaan naar Liwonde National Park. 's Ochtends vroeg een rondje door 't park, voor ons toch weer heel anders dan de andere parken met volledig andere begroeiing (mooi, heel groen!) en weer veel beestjes gezien. 's Avonds kwamen de olifanten als bonus ook nog door ons kampement heen lopen, al hebben we ze alleen gehoord en niet gezien - dat was gezien ons vorige olifantenavontuur ook wel voldoende :). Volgende ochtend nog een prachtige bootsafari gedaan en daarbij nijlpaarden van erg dichtbij gezien, zelfs op 't land! Heel tof :). Vanuit daar hebben we onze reis voortgezet naar Zomba, ging allemaal verbazingwekkend soepel na het eerste minibusprobleempje. Op het naburige Zombaplateau een prachtige wandeling gemaakt naar een Europees aandoend dennen- en eucalyptusbos waar we onszelf hebben getrakteerd op een afwasteiltje vol aardbeien... jumjum! 's Avonds bleek de meest populaire band van Malawi op te treden in town, dus hoewel we onze benen wel voelden van de 22km die we er die dag al op hadden zitten zijn Mark en ik een avondje cultureel verantwoord gaan doen terwijl Henrike (ook heel cultureel verantwoord) een filmpje keek en in slaap viel :). De band, de Black Missionaries, liet even op zich wachten (blijft Afrika natuurlijk), dus toen ze om half tien begonnen te spelen vielen wij al haast om van de slaap. Toch dapper geprobeerd de uiterst smoothe reggae moves van de locals mee te doen, hoewel elke stap herinnerde aan de andere paar honderd die we er al op hadden zitten... dus hoe leuk het ook was om de locals los te zien gaan hebben we ons toch maar door de dranghekken terug gewurmd (onder de verbaasde blikken van de mensen die er juist in wilden) en nadat we de nachtwaker hadden wakker gebonsd heel snel in slaap gevallen.

Henrike en ik zijn daarna nog op bezoek geweest bij een theeplantage in het zuiden van 't land. Eenmaal een hotelletje gescoord natuurlijk op en top tijd voor de nodige ladies' talk en daarna zijn we zowaar nog naar een lokale bar geweest waar Henrike een leuke local hoop op een heel gezellige nacht gaf door Chichewa te leren... uiteraard ging dat niet gebeuren, dus toen ik subtiel als eerst gedag werd gezegd door haar nieuwste fan bleef ik maar even staan terwijl Henrike dankbaar gebruik maakte van haar nieuw aangeleerde Chichewa voor "nee ik wil niet" (Sindikufuna) :). De volgende dag zijn we met hem mee gegaan naar de theeplantage, heel tof om te zien! De thee is groener dan groen, veel mensen aan het werk gezien, zelf ook wat theeblaadjes geplukt en een hele rondleiding gekregen in de fabriek, waarbij we het hele proces van hakken, drogen, fermenteren en sorteren uitgelegd kregen. Aan het eind mochten we de thee ook proeven, dat wil zeggen, op de wijnslurp-en-uitspuug manier! Uiteraard moest er vervolgens als dank ook thee worden aangeschaft... per kilo! Ik wilde natuurlijk niet onbeleefd zijn en bestelde maar gelijk een hele kilo (minder leek me niet zo netjes). Henrike keek me al even moeilijk aan, maar aangezien ik haar al voor was geweest kon zij ook niet achterblijven en zo kwam het dat we met twee kilo thee (dat is ECHT heel veel... acht pakjes ter grootte van een kleine baksteen) terugliepen over de plantage. Aangezien ons afscheid dichtbij begon te komen begon Henrike's nieuwe aanbidder voorbereidingen te treffen voor zijn move, door met mij te onderhandelen over de prijs: 10 koeien! Da's best veel gezien het feit dat voor een Malawese vrouw over het algemeen 3 stuks af worden gerekend, dus een heel prima score... maar Henrike vond helaas van niet, dus het schuldgevoel maar afgekocht met een flinke tip voor de guiding services ;).

Eenmaal terug in Lilongwe heeft Henrike nog de motor getest op een dagtripje met Mark, en daar ontzettend van genoten! :) Vervolgens nog de nodige souvenirs ingeslagen (dank Henrike voor het transport!!) en vervolgens afscheid genomen op het vliegveld. Fijn dat je geweest bent Henrike!

Eenmaal weer samen zijn Mark en ik na een hangdagje in Lilongwe vertrokken naar Nhkotakota om daar nooit aan te komen... de wegen waren erg hobbelig, waardoor we er bijzonder lang over deden om bij de grens van een national reserve te komen, waar we vervolgens ook niet verder doorheen mochten in verband met daar wonende leeuwen (oeps). Aangezien we wel moe waren zijn we bij het eerste het beste dorpje gestopt voor een lokaal resthouse, waar we voor maar liefst 500 kwacha (2 dollar) een kamer kregen. Bijkomend voordeel van een dergelijk gat is dat je extreem veel aandacht krijgt van de locals... ze kwamen direct op ons af rennen voor petrol (we kwamen er vandaag achter waarom!) en het halve dorp stond ons aan te staren c.q. uit te zwaaien toen we vanmorgen vertrokken, alsof we de president zelf waren! Over de president gesproken, die hebben we gezien! Gisteren moesten we onderweg ineens stoppen omdat ze langs zou rijden. Met veel machtsvertoon kwamen er eerst allerlei militaire voertuigen langssjezen en vervolgens een prachtige zwarte auto met daarin een vrolijk zwaaiende dame, de president dus! Zo maak je nog eens wat mee :).

In mijn laatste zeven minuten internettijd kan ik jullie nog net vertellen dat we vandaag in Mzuzu aangekomen zijn, een bedje hebben gevonden in de lokale parochie (we overnachten vaak in kerkelijke instanties!) en de benzine een behoorlijke opgave lijkt te worden tot we in Tanzania zijn. Maar daarover volgende keer meer!

Liefs!
M&M